Na potrzeby nauki gry na gitarze przygotowałem sobie ściągawkę z układu skal modalnych oraz pentatoniki na gryfie.
Wszystkich zainteresowanych zapraszam do pobierania i swobodnego wykorzystywania tych materiałów.
Skale modalne i superpozycje pentatoniki – ściągawka (PDF)
Powyższą ściągawkę udostępniam na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 Unported.
Pierwszy prototyp Biohazard powstawał dość chaotycznie (w dwa tygodnie - wpadłem na pomysł by zrobić playtest na wspólnym wyjeździe). Przy drugim z kolei przegiąłem w drugą stronę - zrobiłem go zbyt dokładnie jak na ten etap prac. Ale zacznijmy od początku...
Na początek może jednak mała dygresja: jako, że od 29 sierpnia stałem się szczęśliwym ojcem, życie trochę przewróciło mi się do góry nogami – więcej czasu poświęcam obecnie na ćwiczenie egzystowania bez snu niż na pisanie. Dlatego też wpisy będą pojawiać się trochę mniej regularnie niż ostatnio – postaram się wrzucać do 2 postów na miesiąc.
W tym wpisie skupię się na samym procesie produkcji prototypu, a nie na tym, jak powstawała mechanika gry – to opiszę osobno, w swoim czasie. Poniżej prezentuję więc garść przemyśleń na temat popełnionych błędów, fajnych rozwiązań oraz tego, co przydaje się do samodzielnego „wyprodukowania” gry planszowej, a co nie. Odnosić się będę do obu wersji prototypu, więc z góry przepraszam za ew. chaos chronologiczny. 😉
Obrałem sobie za cel przygotowanie prototypu w sposób możliwie jak najlepiej oddający to, jak gra mogłaby wyglądać w oficjalnym wydaniu. To był błąd. Nie dlatego, że efekt końcowy nie wyszedł (wręcz przeciwnie – wyszło lepiej niż myślałem), tylko dlatego, że przy testowaniu mechaniki rozgrywki trzeba pamiętać o tym, że nic nie jest stałe – niektóre elementy gry mogą okazać się niegrywalne bądź wymagające poprawy. Skupiając się na doskonałej grafice prototypu mniej czasu poświęca się na zasady i mechanikę rozgrywki, a to one przede wszystkim decydują o miodności planszówki. Szkoda więc tracić czas na dokładny wygląd elementów, które mogą po kilku playtestach trafić do kosza.
Do wszelkiego rodzaju projektów kart, żetonów itp. korzystałem z Adobe Illustrator. W pierwszej wersji prototypu próbowałem robić wszystko w Photoshopie, ale gdy w grę wchodzi opracowywanie wielu elementów o podobnym układzie (jak np. karty) oraz przygotowywanie całości do druku, to Illustrator jest niezastąpiony.
Photoshop przydał mi się natomiast do projektu planszy do gry oraz korekt ilustracji do kart.
Co do samych ilustracji na karty, ponieważ projekt na obecnym etapie jest niepubliczny, tj. nigdzie nie wypuściłem żadnych szczegółowych materiałów , które pozwoliłyby go zreprodukować, wykorzystałem ilustracje znalezione w Internecie, np. w serwisach typu deviantART. Wszystko w ramach użytku dozwolonego. Dzięki temu osoby grające miały możliwość lepiej wczuć się w klimat rozgrywki – karty ilustrowane to jednak co innego niż puste.
Zabierając się za prace nad produkcją planszówki nie miałem pojęcia jakie rozwiązania będą fajne, wygodne i użyteczne, a jakie nie. W związku z tym nabyłem sporo rzeczy, które (przynajmniej na potrzeby samej produkcji gry) okazały się mało lub kompletnie nieprzydatne.
Poniżej fotki z procesu. Dla I prototypu żetony tworzyłem poprzez wydrukowanie dwóch stron arkuszy (żetony są dwustronne), naklejenie ich na tekturę 1,5mm (pierwotnie naklejałem je na papier o wysokiej gramaturze – zły pomysł) za pomocą kleju w sprayu, a następnie cięcie.
Szczerze nie polecam tego sposobu – jest czasochłonny, trudny i daje średnie efekty. O wiele sensowniej jest wydrukować całość na papierze samoprzylepnym i tenże papier naklejać bezpośrednio na tekturę/piankę.
Przy tej okazji chciałbym podkreślić, jak bardzo przydatna dla sprawnej produkcji jest mata do wycinania oraz dobre noże introligatorskie i linijka do cięcia. Bez tego sprzętu wszystko szło mi znacznie, znacznie dłużej, a efekty były o wiele gorsze. Zwłaszcza porządna linijka jest w tym przypadku nieoceniona.
Tak prezentowały się karty postaci w pierwszej wersji prototypu:
Dla pierwszego prototypu, plansza wyszła zdecydowanie za mała, przez co mało wygodnie się na niej grało.
Eksperymentowałem z laminowaniem kart i przyznam, że choć efekt jest bardzo fajny, to sam proces jest dość czasochłonny. Dlatego sugeruję laminować dopiero karty do finalnej wersji gry, a nie do prototypu.
W kolejnym wpisie zamieszczę zdjęcia z II wersji prototypu oraz pokrótce opiszę usprawnienia jakie poczyniłem w procesie jego produkcji.
Za Filmwebem: "Garstka wybrańców żyje na luksusowej stacji orbitalnej, a reszta ludzi w przeludnionych miastach zdewastowanej Ziemi. Max, mieszkaniec planety, próbuje walczyć z niesprawiedliwym podziałem. " Tyle w teorii.
W praktyce film opowiada o złych bogaczach mieszkających na magicznym kole w kosmosie i Mattcie Damonie biegającym w mechanicznym szkielecie. Nic głębszego tu nie ma, bowiem w tym filmie o budżecie ponad 100 milionów dolarów większość kasy poszła na CGI, a nie na logiczny, przemyślany scenariusz. W dodatku nie wiem, skąd pomysł, że Max (główny bohater) próbuje walczyć z jakimkolwiek podziałem – po przeczytaniu tego zdania zapowiedzi miałem wrażenie, że właśnie obejrzałem zupełnie inny film.
Jestem w stanie przeżyć (czyt. nie narzekać na) płytkie filmy, jeżeli posiadają np. wciągającą akcję lub jej nagłe, ciekawe zwroty. Problem z Elysium jest jednak taki, że film – oprócz widowiskowych efektów specjalnych – nie broni się praktycznie na żadnym innym polu.
Podstawowym problemem jest przewidywalność scenariusza i płytkość postaci. Mamy bowiem zbudowaną przez bogaczy stację kosmiczną, na której wszyscy żyją wiecznie i młodo, w otoczeniu willi z zawsze zieloną trawą i maszyn leczących wszystko jarzeniówkami. Po drugiej stronie mamy zdewastowaną Ziemię, ludzi żyjących w ruinach itp. W tej oto scenerii mamy banalne postacie, jak chociażby:
Żadna z ww. postaci nie staje podczas filmu przed żadnym dylematem, który nie zakrawa o banał. W dodatku, niektóre z tych banalnych dylematów są wręcz przerysowane, co nadaje całości kiczowatego klimatu.
Odnosząc się do recenzji filmu na Filmweb, napisanej przez Michała Walkiewicza, cyt.
Pytanie, które zadaje Blomkamp (autor i reżyser – przyp. PN), obserwując starania bohaterów, jest ciekawe: dlaczego życzymy porażki możnym, którzy za własne pieniądze postanowili zagwarantować sobie bezpieczeństwo, a kibicujemy proletariatowi, który – było nie było – chce zrobić skok na cudzą kasę i przy okazji zamienić Elizjum w kolejny wielki śmietnik?
– osobiście nie kibicowałem żadnej ze stron, bowiem w swoich działaniach kierowały się one przez większość filmu niczym innym niż własnym egoizmem. W dodatku to też jest tylko moim domniemywaniem, gdyż bohaterowie w filmie mówią mało, a same dialogi niewiele wnoszą. Dużo więcej jest za to strzelania i wybuchów, które same w sobie nie byłyby złe, gdyby szły w parze z dobrymi zwrotami akcji. Tymczasem film jest aż do bólu przewidywalny.
Podsumowując, Elysium to film o banalnej fabule, płytkich bohaterach, za to z dużą ilością strzelania i wybuchów. Owszem, zaprezentowanie dwóch różnych światów, tytułowego Elysium i brudnej Ziemi, jest od strony wizualnej zrealizowane naprawdę dobrze – pytanie jednak czy warto tylko z tego powodu udać się na ten film do kina.